اگه یه گشتی تو اینستاگرام بزنین میبینین که چقدر آدمها شاد هستن، چقد خوشگلن، چقد مسافرت میرن، چقد مهمونی، خوشگذرونی، آشپزی های رنگارنگ چقدر عشق بین پارتنرا، دوستا، مادر پدرا و ... زیاده، همه پولدرارن. آیا واقعیت همینه؟ آیا همه از زندگیشون انقدر راضی هستن؟ به نظرتون چرا زندگی واقعی ما با زندگی درون اینستاگراممون انقدر با هم فرق داره؟

بین همه ی افراد یک تمایل ذاتی وجود داره به اسم کمال گرایی (perfectionism).

پرفکشنیسم یعنی تمایل به عالی بودن یا به تعبیری تمایل به عالی دیده شدن. درون همه ی ما هم هست، فقط شدت و ضعف داره. این تمایل باعث میشه ما استاندارد هایی رو برای خوب بودن در نظر بگیریم، مثل پول، کلاس، زیبایی، سواد و.... و باور داشته باشیم که مردم دارن مارو با اون ها میسنجن. بنابر این سعی میکنیم خودمون رو به اون استاندارها برسونیم و یا حداقل نشون بدیم که به اونها رسیدیم. تو دنیای واقعی خیلی وقت ها نمیشه چنین وانمود هایی داشت. فضای مجازی قابلیت هایی داره که باعث میشه تمایل به پرفکشنیسم خودش رو بیشتر بروز بده. ما تو فضای مجازی قابلیت اینو داریم که فقط اون بخش از زندگیمون رو بروز بدیم که عالی به نظر میاد و باقی قسمت هاش رو بروز ندیم و یا حتی تغییراتی در واقعیت به وجود بیاریم که بتونیم به استاندارد هایی که میخاهیم برسیم. مثلا با استفاده از نرم افزار های ادیت عکس قسمت هایی از چهره و پوستمون رو تغییر بدیم تا زیباتر به نظر برسیم. چنین پرفکشنیسمی عوارضی برای سلامت روان ما با خودش به همراه داره که تو پست های بعدی بیشتر راجع بهش توضیح میدم